Η ώρα της βράβευσης του Μάικ Μπατίστ από την ΚΑΕ Παναθηναϊκός και τον Παύλο Γιαννακόπουλο ήταν από τις πλέον συγκινητικές που έχουν καταγραφεί. Αντίπαλος, αλλά και πάντα δικός μας, ο Μπατίστ δεν μπόρεσε να κρατήσει τα δάκρυά του, ούτε ο κόσμος την αγάπη που του έχει και παραμένει αναλλοίωτη…
Τα λόγια έβγαιναν δύσκολα όταν πήρε το μικρόφωνο να μιλήσει… Έσκυψε το κεφάλι, προσπάθησε, βγήκαν οι πρώτες λέξεις, ξανασταμάτησε, βρήκε «αποκούμπι» σε μια πετσέτα, προσπάθησε να κρυφτεί, αλλά τα δάκρυα ήδη έτρεχαν… Έκανε ένα νόημα στη γυναίκα του, Σάρα, που βρισκόταν στην εξέδρα και βρίσκεται πάντα δίπλα του και προσπάθησε… Έτσι κι αλλιώς ποτέ δεν τα παρατάει.. Μόνο που για πρώτη και ίσως τελευταία φορά ο δικός Μάικ, ο Μιχάλης μας, λύγισε πάνω στο παρκέ..
«Θα μιλήσω γρήγορα, γιατί πρέπει και να παίξουμε. Θέλω να σας ευχαριστήσω για τα εννιά υπέροχα χρόνια που πέρασα εδώ. Σας μιλάω από τα βάθη της καρδιάς μου. Θα είστε για πάντα στην καρδιά μου μέχρι να πεθάνω. Μπορεί να με δείτε ξανά μπορεί και όχι. Πιστεύω όμως ότι τα μονοπάτια μας θα διασταυρωθούν ξανά αργά ή γρήγορα».
